هروئین یک ماده مخدر غیرقانونی و شدیداً اعتیادآور است که مصرف آن پیامدهای جسمی و روانی زیانباری به همراه دارد. افراد مصرف کننده این ماره مخدر دچار علائمی همچون بی خوابی، بی قراری، آبریزش بینی و تغییرات رفتاری غیرمعمول می شوند. این علائم نشان دهنده وابستگی شدید جسمی و روانی به هروئین است که می تواند منجر به عوارض طولانی مدت و حتی مرگ گردد. مصرف هروئین به طور قطع یک رفتار خطرناک و غیرقانونی محسوب می شود که باید از آن اجتناب کرد.
مصرف کنندگان هروئین به سرعت پس از استفاده احساس سرخوشی ، گرگرفتگی در پوست، خشکی دهان ، سنگینی در پاها و بازوها و درک پایین را تجربه می‌کنند. این تأثیرات ممکن است چندین ساعت ادامه داشته باشند و مصرف کنندگان را دچار خواب‌آلودگی زیاد می‌کنند. همچنین، مصرف هروئین می‌تواند مسائل جدی سلامتی را برای فرد به وجود آورد.
مصرف بیش از حد، کشنده یا غیر کشنده بودن، از نگرانی های ویژه برای مصرف کنندگان هروئین می باشد.
به نظر می رسد که هروئین هر چند دهه در خیابان ها محبوب می شود. هروئین در اواخر دهه 1970 خیلی رایج بود و دوباره در سال 1980 به رخنه ای عالم گیر تبدیل شد. با این حال در سال های اخیر، بازگشتی داشته است . به ویژه به خاطر انگشت نما شدن فیلم هایی عامه پسند و همچنین در ارتباط با مرگ بازیگران معروفی مثل جاناتان مولوین و کرت کوبین.
برخی افراد به اشتباه بر این باورند که تا زمانی که هروئین را تزریق نکنند و از سوزن های مشترک استفاده نکنند خطری برایشان ندارد . برای بیشتر بخش ها، هروئین از کشورهایی مثل افغانستان، پاکستان، لائوس، میانمار و تایلند به آمریکا قاچاق می شود.
یکی از بزرگ ترین خطرات مربوط به هروئین توانایی آن برای وابسته کردن افراد به طور جسمی و روحی به خود می باشد . اعتیاد به هروئین ، ضرورتا زندگی عادی را متوقف و در آن دخالت می کند. همچنین خطر دستگیری و زندانی شدن به دلیل استفاده و فعالیت های مرتبط با آن وجود دارد.
در بسیاری از مطالعات مربوط به حیوانات آزمایشگاهی ، محققان دریافتند که حیوانات هروئین را به جای غذا و نوشیدنی انتخاب می کنند . حتی اگر از گرسنگی و خستگی بمیرند، حیوانات به مبارزه برای دریافت ماده مخدر بعدی ادامه می دهند. اتفاق نادری است که افراد بتوانند از هروئین بدون معتاد شدن استفاده کنند زیرا بیشتر افراد با اولین استفاده گرفتار آن می شوند.
ممکن است یک مؤلفه ژنتیکی برای پرورش اعتیاد وجود داشته باشد (معروف به اصطلاح "شخصیت اعتیاد آور") ، اما تاکنون دانشمندان کاملاً درک نمی کنند که عملکرد آن چگونه است.
برخی از عوامل خطر برای ایجاد اعتیاد می توانند شامل موارد روانشناختی مانند اختلال استرس پس از سانحه ، اختلال دو قطبی ، اختلال شخصیت، اضطراب و اختلال هراس و اختلال بیش فعالی کمبود توجه باشند . همچنین ، سابقه خانوادگی سوء مصرف مواد می تواند خطر ابتلا فرد به اعتیاد را افزایش دهد.
اعتیاد به هروئین با علائم جسمانی و رفتاری همراه است :
همانطور که در این قسمت از نمناک بیشتر خواهید خواند مصرف هروئین در رفتار فرد نیز تغییراتی به وجود می آورد . برخی از افراد پس از مصرف هروئین سر به راه و مطیع شده و با عدم مصرف آن تحریک پذیر و پرخاشگر می شوند.
علاوه بر این پس از مدت زمانی با مصرف دوزهای اولیه بدن مقاومت بیشتری نشان داده و تاثیر مواد کمتر می شود . بنابراین مقدار مصرف بیشتر شده و علائم مصرف شدیدتر می شود . علائم رفتاری مصرف هروئین موارد زیر را در بر می گیرد:
تاثیر هروئین در افراد مختلف می تواند متفاوت باشد . میزان این تاثیر به عوال مختلفی بستگی دارد مانند :
مصرف کنندگان هروئین که به طور مرتب مقداری مواد مصرف می کنند بدنشان سریعا مقاومتی در برابر مواد به وجود می آورد و برای بدست آوردن احساس سرخوشی مجبور می شوند تا دوز بیشتری از مواد را مصرف کنند . از آن جایی که با گذر زمان بدن به وجود هروئین عادت می کند، اگر یک معتاد به هروئین استفاده از مواد را قطع کند ، علائم شدید ترک مانند موارد زیر را تجربه می کند:
علائم ترک هروئین می توانند در حدود ساعات آخرین روز مصرف، شروع شوند و معمولا تا حدود یک هفته یا بیشتر طول بکشد . در برخی موارد معتادان به هروئین گفته اند که این علائم تا ماه ها طول کشیده است.
همچنین ، مصرف کنندگان هروئین که بهبود یافته اند می گویند حتی بعد از چندین ماه پاک بودن باز هم توسط افراد ، مکان ها و چیز های مختلف تحریک به مصرف مجدد شده اند.
علائم ترک و هوس شدید معمولا اولین دلایلی هستند که مصرف کنندگان مشتاق به ترک را دوباره به اعتیاد باز می گرداند . برای کاهش میل به هروئین به همراه علائم ترک ، برنامه های ترک اعتیاد به هروئین از داروهایی مانند متادون و سابوکسون استفاده می کنند.
برنامه های سم زدایی هروئین که تحت نظارت پزشکی هستند ، به منظور کمک به معتادان به هروئین طراحی شده است که آن ها را به تدریج از هروئین جدا می کنند و برای شرکت در یک برنامه بهبودی درمانی آماده می کنند.
تلاش برای موفقیت در سم زدایی، بدون هیچ گونه مراقبت پیگیرانه ، فقط باعث می شود تا مصرف کنندگان در حال بهبود دوباره به اعتیاد بازگردند . بنابراین، باید به سم زدایی هروئین به عنوان اولین قدم نگاه کرد و به کمک آن مهارت های مقابله ای جدید را معرفی کرد و مشکلات مربوط به اعتیاد را رعایت کرد.
هروئین بسیار معتاد کننده است تا جایی که یک چهارم کسانی که از آن استفاده می کنند به آن وابستگی پیدا می کنند . زمانی که اعتیاد اتفاق افتاد ، مصرف کنندگان حاضرند قید هرچیزی مثل کار، رابطه عشقی و بیشتر از این ها را برای دریافت مواد بیشتر بزنند.
چیزی که در طول درمان اعتیاد به هروئین تجربه می کنند فقط به فاکتورهایی شامل طول زمان مصرف و مقداری که مصرف می کردند بستگی دارد . بهبودی بستگی به توانایی و کنار آمدن با چالش های دیگری دارد مانند مشکلات روانشناختی اصلی که ممکن است توسط مصرف هروئین برای فرد ایجاد شود.
دو نوع مرکز درمانی وجود دارد:
غیر بستری و قابل سکونت
در مراکز درمانی غیر بستری ، شما در خانه هستید و پزشک و مشاور را به طور مرتب ملاقات می کنید.
مراکز قابل سکونت خدمات و برنامه های گسترده ای برای مشکلات روانشناختی و اعتیاد دارند، درحالی که برخی مراکز متخصص در نوع خاصی از اعتیاد یا اختلال می باشند.
اولین قدم پروسه درمانی شامل ترک شیمیایی هروئین یا دفع مسمومیت می باشد . سم زدایی هروئین شهرت بدی در طول قرن داشته است، با این حال شیوه های مدرن سم زدایی، شدت کم تری دارد و راحت تر از گذشته است.
در طول سم زدایی ، احتمالا باید حدود 2 روز یکبار در مرکز درمانی بمانید . در ساعات پایانی استفاده از هروئین ، تمام اثرات هروئین از بدن پاک می شود و نشانه های ترک شروع می شوند.
علائم ترک شامل آبریزش بینی ، تعرق ، تب، بی خوابی ، درد ماهیچه و مفاصل ، تهوع ، اسهال ، انقباض ناگهانی پاها ، احساس یک آنفولانزای شدید و بسته به سطح مصرف مواد مخدر ممکن است سردتان شود یا احساس مورمور شدن داشته باشید که اصطلاح بوقلمون سرد گفته می شود.
پزشکتان ممکن است برایتان متادون یا داروی دیگری برای آسان تر شدن علائمتان تجویز کند و سپس به تدریج دوز آن را کم کند . از آن جایی که تمام مصرف کنندگان هروئین این علائم شدید را تجربه نمی کنند بنابراین درمان متفاوتی برای موارد مختلف وجود دارد.
علائم ترک شبیه آنفولانزا می تواند تا یک هفته طول بکشد اما شدت آن تنها در دو روز اول است.
یک معتاد سابق گفته است مشکل اصلی با ترک این است که می دانید با مصرف مقداری هروئین ، علائم سریعا از بین می روند و این یکی از دلایلی است که مصرف کنندگان هروئین نیاز به مراقبت های بیشتری دارند تا بتوانند ترک کنند.
زمانی که سم زدایی کامل شد ، باید در کلاس ها و جلسات درمانی با مشاوران و همچنین ملاقات های حمایت کننده با دیگران که در حال درمان هستند شرکت کنید . شما یاد می گیرید که چگونه با محرک هایی همچون افراد و مکان هایی که شما را تحریک به استفاده مجدد از هروئین می کنند کنار بیایید.
مراکز قابل سکونت اغلب فعالیت هایی از قبیل اسب سواری، پیاده روی، شنا و غیره را برایتان فراهم می کنند. آموزش هایی برای تمرینات جسمی به منظور از بین بردن موثر استرس یاد می دهند.
به علاوه ، ممکن است تکنیک های مقابله ای همچون نفس عمیق ، یوگا و مراقبه که به بهبودتان کمک می کند را به شما آموزش دهند . بیشتر مراکز قابل سکونت ، ورزش ، ژورنالینگ ، نقاشی، موسیقی و تئاتر به عنوان مدل درمانی استفاده می کنند.
به محض این که به خانه برگردید ، با اینکه شدیدترین دوره درمانی غیربستری را کامل کردید همچنان به مراقبت های تکمیلی نیاز دارید.
مراقبت های تکمیلی معمولا شامل ملاقات های 12 جلسه ای مثل اسم مستعاره ای مخدر یا گروه های حمایتی دیگر و همگام بودن با درمان های فردی می شود.
طول درمان به مورد فردی شما بستگی دارد . مطالعات نشان می دهند افرادی که تحت درمانند و حداقل برای یک سال متصل به گروه های حمایتی هستند حتی در یک مورد غیربستری ، هوشیاری بعد از ترک در آن ها بیشتر است.
در بیشتر موارد، معتادان هروئین غیر بستری یا ساکن در مرکز درمانی بهبود یافته ضروری است که مصرفشان را قطع کنند . برخی از رایج ترین انواع درمان برای اعتیاد به هروئین شامل موارد زیر می باشد:
