در زندگی آپارتماننشینی امروزی، کودکان بهطور فزایندهای زمان بیشتری را به تماشای تلویزیون اختصاص میدهند. این پدیده نه تنها به دلیل دسترسی آسان به تلویزیون و برنامههای متنوع آن است، بلکه ناشی از تغییرات سبک زندگی و محدودیتهای فیزیکی در محیطهای آپارتمانی نیز میباشد. در این شرایط، کودکان تحت تأثیر برنامههای مختلفی قرار میگیرند که گاه ممکن است مناسب سن و سال آنها نباشد. این موضوع نه تنها بر روی نگرشها و رفتارهای اجتماعی آنها تأثیر منفی میگذارد، بلکه ممکن است اختلالاتی جدی در فعالیتهایی که مختص دوران کودکی است، ایجاد کند. به عنوان مثال، کاهش زمان بازیهای فعال یا تعاملات اجتماعی با همسالان میتواند منجر به کاهش مهارتهای حرکتی و اجتماعی کودکان گردد. ازاینرو، لازم است والدین و نهادهای آموزشی با دقت بیشتری به محتوای رسانهای که کودکان مشاهده میکنند توجه کنند تا از بروز مشکلات احتمالی جلوگیری شود.
در صورتی که برنامهای مناسب برای سرگرمی و آموزش کودکان نداشته باشیم، آنها ممکن است ساعتها در مقابل تلویزیون بگذرانند و روز را به شب تبدیل کنند. تلویزیون به یکی از اجزای جداییناپذیر زندگی ما تبدیل شده است. آزادی بیش از حد در تماشای برنامههای تلویزیونی میتواند منجر به بروز مشکلات مختلفی شود که بر روی رشد و رفتار کودکان تأثیر منفی میگذارد.
کودکان زیر شش سال که هنوز به مدرسه نمی روند، عمده فعالیت روزانه شان بازی است. مهم ترین فعالیت روزانه کودکان دبستانی هم، درس و رسیدگی به تکالیف مدرسه است. برای هر دو گروه از این کودکان، تماشای متعادل برنامه های مناسب تلویزیون، تفریح و سرگرمیِ خوبی برای ایجاد تنوع در برنامه های معمول روزانه است.
