اصولاً تیک‌های عصبی به‌طور معمول با استرس و عوامل فشارآفرین آغاز می‌شوند و ممکن است در یک یا چند دسته از عضلات خاص یا یک عضو خاص بدن بروز پیدا کنند. این تیک‌ها، که به‌عنوان حرکات یا صداهای غیرارادی شناخته می‌شوند، ممکن است ناشی از اضطراب‌های مکرر، فشارهای روانی یا حتی تجربه‌های عاطفی خاص باشند. در برخی موارد، این تیک‌ها می‌توانند به صورت موقتی و گذرا ظاهر شوند، اما در موارد دیگر ممکن است به یک حالت مزمن تبدیل شوند که فرد را در زندگی روزمره دچار مشکل کند. همچنین، شناسایی الگوهای ایجاد این تیک‌ها و بررسی شرایط محیطی و اجتماعی که ممکن است تأثیرگذار باشند، می‌تواند در مدیریت بهتر این عارضه مؤثر باشد.
روان شناسان بر این باورند که تیک عصبی عمدتاً در نواحی صورت، گردن و سر بروز می‌کند. یکی از رایج‌ترین انواع این تیک‌ها، پرش پلک‌ها است. با این حال، گاهی اوقات این پرش‌های ظریف که در پلک‌های تحتانی و فوقانی احساس می‌شود، ممکن است برای دیگران قابل مشاهده نباشد. به طور کلی، تیک نمایانگر نوعی تخلیه روانی بوده و نشانه‌ای از ناراحتی‌های عصبی به شمار می‌آید.
بر اساس گفته ای یک روانشناس، تیک های عصبی که عمدتاً ریشه های روانپزشکی دارند، ناشی از کمبود برخی یون ها و املاح معدنی در بدنند. تیک های عصبی جزء اختلالاتی هستند که عمدتا ریشه روانپزشکی دارند. ساده ترین تیک ها، تیک های چشمی (معمولا پلک فرد می پرد) و همچنین تیک های آوایی هستند که صوتی یا به صورت صاف کردن صدا نشان داده می شود.
دسته دیگر تیک ها در عضلات بدن نمایان می شود که شکستن قلنج به طور مرتب و یا انداختن شانه ها به طور مرتب از تیک های عضلات بدن است. برخی از تیک ها نیز ترکیبی از یک یا چند تیک است. اصولا تیک های عصبی با استرس و عوامل فشارآفرین آغاز می شود. با این حال، کمبود بعضی یون ها مانند منیزیم در به وجود آمدن تیک ها نقش دارد و برای پیشگیری از تیک های عصبی از املاح معدنی باید استفاده کرد.
