بیماریهای خود ایمنی به شکلهای متنوعی ظهور و بروز میکنند که بسیاری از آنها به دلیل ماهیت ناشناخته و پیچیدهشان برای عموم مردم امری شگفتانگیز و غیرعادی به نظر میرسند. از این رو، ضروری است که تلاش بیشتری در جهت آگاهیبخشی و کسب اطلاعات دقیقتر درباره این دسته از اختلالات ایمنی صورت پذیرد. چنین دانش و فهم عمیقتری میتواند در راستای تشخیص به موقع و درمان مؤثر این بیماریهای خود ایمنی نقش بسزایی ایفا نماید.
اگر به یک بیماری خود ایمنی نادر تشخیص داده شده اید، ممکن است سردرگم باشید و نمی دانید چه باید بکنید. در این بخش از بهداشت و سلامت نمناک، قصد داریم که برخی از عجیبترین و نادرترین بیماریهای خود ایمنی در جهان را به شما معرفی کنیم تا اگر به گوش تان خورد یا خودتان به آن مبتلا شدید، اطلاعاتی در این باره داشته باشید. این اطلاعات میتواند به شما کمک کند تا بهتر با این بیماریها آشنا شوید و در مورد آنها اطلاعات بیشتری به دست آورید.
این سندروم یک نوع بیماری خود ایمنی است که در آن سطح سلول های گلبول قرمز بالا می رود و باعث التهاب رگ های خونی شده و به ریه، کلیه، قلب و دیگر سیستم های بدن آسیب وارد می کند. اکثر افراد مبتلا به این بیماری دچار آسم یا علائم آلرژی می شوند.
در این سندروم؛ سیستم ایمنی به بخش هایی از سیستم عصبی حمله می کند و علائمی را به وجود می آورد که شامل ضعف خفیف، گزگز بعضی از قسمت های بدن یا فلجی در بعضی از نواحی می باشد که ممکن است در هر سنی به وجود بیاید؛ البته بعد از بهبودی کامل، ممکن است یک ضعف همیشگی با فرد همراه باشد.
این بیماری باعث التهاب رگ های خونی می شود و کودکان را هم درگیر می کند. تب بالا، خارش پوست، ورمِ غدد لنفاوی و قرمزی در قسمت داخلی، التهاب چشم و دهان را نیز در پی خواهد داشت.
در این بیماری طیف مختلفی از علائم توسط فرد تجربه می شود. تغذیه رسانی توسط رگ های خونی در کوتاه مدت متوقف می شود که معمولاً در خانم های جوان بیشتر اتفاق می افتد.
این بیماری خود ایمنی باعث می شود؛ بدن پادتن هایی را تولید کند که ارتباط بین ماهیچه ها و عصب ها را از بین می برد و باعث ضعف و خستگی ماهیچه می شود؛ همچنین ممکن است که فرد هنگام بلع مشکل داشته باشد یا اجزای صورتش به خوبی کار نکند که روی چشم او هم تاثیر گذار است و قدرت تمرکز یا حتی پلک زدن را به مرور خواهد گرفت.
در این بیماری گلبول های قرمز یک نوع پروتئین خاص را از دست می دهند و از یکدیگر جدا می شوند. هنگام جدایی این مولکول ها از یکدیگر، هموگلوبین تولید می شود و علائمی مانند خستگی شدید، ضعف، لخته شدن خون، کبودی، عفونت و خونریزی به وجود می آید و ممکن است خون در ادرار یا ادرار تیره هم به همراه داشته باشد.
این سندروم یک نوع اختلال خونی است که باعث آسیب به عصب و دیگر بخش های بدن می شود. یک نوع بی حسی و گزگز کردن بدن را هم به وجود می آورد. غدد لنفاوی، کبد و طحال در این حالت بزرگ می شوند و تغییراتی در پوست به وجود می آید.
در این بیماری افراد هنگام ادرار کردن دچار مشکل می شوند، زیرا بافت فیبروز به اندازه خیلی زیادی در بدن رشد کرده؛ رحم و حتی مثانه را مسدود می کند و وضعیت سخت خواهد شد. مواد شیمیایی سمی هم به داخل خون وارد می شوند و آسیب به کلیه اتفاق می افتد.
در این بیماری بافت های پوستی دچار مشکل می شوند. پوست تیره شده و ممکن است لکه هایی روی پوست، درد مفصلی یا خستگی به وجود بیاید.
در چنین بیماری، التهابات در بافت چشم ایجاد می گردد. بیماری با یک مرحله فعال آغاز می گردد که درد در چشم، آبریزش و دوبینی را به وجود می آورد و اگر درمان نشود، باعث مشکلاتِ حاد بینایی خواهد شد.
