ازدواج یک پدیده اجتماعی مهم است که به عنوان یک راه حل برای درمان بیماری های روانی مانند روانپریشی یا اسکیزوفرنیا در نظر گرفته نمی شود. این بیماری های روانی به درمان تخصصی و مدیریت دقیق نیاز دارند و ازدواج به تنهایی نمی تواند آنها را معالجه کند. در واقع، ازدواج یک تصمیم شخصی و اجتماعی است که با مشکلات روانی چندان ارتباطی ندارد و نباید به عنوان جایگزینی برای درمان های پزشکی و روانشناختی در نظر گرفته شود.
الهه کرمی، کارشناس اداره سلامت روان وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، گفت: ازدواج برای هر جوان با استرس و نگرانی همراه است. اگر این نگرانی ها از قبل برطرف نشده باشند، برای سلامت روانی بیمار مضر خواهد بود. وی افزود: بسیاری از خانواده ها پس از ازدواج فرزندشان که دچار بیماری روانی است، با نتایجی مواجه می شوند که با انتظارات آنها متفاوت است. زیرا فرد با ازدواج، زندگی مستقل تشکیل داده و مسئولیت های بیشتری پیدا می کند. این افزایش مسئولیت ها عامل تنش و اضطراب هستند. بنابراین، این بیماران باید همواره تحت نظر پزشک و درمان های دارویی باشند تا استرس ها باعث تشدید علائم بیماری آنها نشود. کرمی تصریح کرد: امکان دارد یک بیماری خفیف مانند اختلالات اضطرابی یا اختلال شخصیت، مشکلات فراوانی در زندگی ایجاد کند. برخی بیماری ها مانند وسواس، در زندگی مشترک و رفتار با همسر و تربیت فرزندان، واقعاً دردسرساز خواهد بود. بنابراین، توصیه می شود که فرد ابتدا درمان شود و سپس ازدواج کند. کرمی همچنین گفت: برخی افراد مبتلا به اختلال شخصیت، رفتارهای عجیب و غیرمعمول دارند که توسط طرف مقابل به اشتباه به عنوان محبت و علاقه تفسیر می شود. این افراد به پزشک مراجعه نمی کنند و رفتارهایشان به عنوان عادات و ویژگی های شخصیتی آنها دیده می شود. در نتیجه، هیچ سابقه پزشکی و درمانی ندارند. وی تأکید کرد: این افراد، زندگی را برای همسر و خانواده خود به شدت دشوار می کنند، اما چون ظاهراً مشکل روان پزشکی واضحی ندارند، ازدواج آنها به راحتی انجام می گیرد. لذا مشاوره ازدواج برای این افراد ضروری است.
