طبق تحقیقات و مطالعات انجام شده توسط محققان، الگوی نامناسب خواب در افراد مبتلا به دیابت، از جمله دیر خوابیدن و شب‌زنده‌داری، به طور قابل توجهی منجر به بروز و ظهور علائم افسردگی در این گروه از بیماران می‌گردد. این مسئله به‌خوبی نشان‌دهنده ارتباط تنگاتنگ میان اختلالات خواب و تأثیرات آن بر سلامت روانی و خلق و خوی افراد دیابتی است.
طالعات اخیر پژوهشگران دانشکده پزشکی دانشگاه ماهیدول در تایلند نشان داده است احتمال بروز علائم افسردگی در دیابتی هایی که عادت به شب بیداری دارند و نزدیکی های صبح دم می خوابند، به مراتب بیشتر از سایر دیابتی هایی است که الگوی خواب متفاوتی دارند.
در این پژوهش، 476 داوطلب مبتلا به دیابت در شیکاگو و تایلند مورد بررسی قرار گرفتند. هر داوطلب یک پرسشنامه دریافت کرد که درباره موضوعاتی از قبیل خلق و خو، کیفیت خواب، زمان خوابیدن و بیدار شدن از خواب تنظیم شده بود. پژوهشگران با توجه به پاسخ های دریافتی از سوی داوطلبان دریافتند احتمال تجربه علائم افسردگی در افرادی که شب ها دیر وقت می خوابیدند، فارغ از این که کجای جهان زندگی می کردند به نسبت افرادی که زودتر می خوابیدند بیشتر بوده است. با وجود کشف ارتباط میان دیر خوابیدن و افسردگی در دیابتی ها، پژوهشگران هنوز موفق به اثبات رابطه علت و معلولی این موضوع نشده اند. چنانچه صحت این ارتباط در مطالعات تکمیلی اثبات شود، تشخیص افسردگی در مبتلایان به دیابت امکانپذیرتر خواهد شد. کنترل دیابت در بیمارانی که دچار افسردگی می شوند، دشوارتر است و به همین دلیل احتمال بروز عوارض ناشی از دیابت نظیر آسیب های سیستم عصبی، کبد، چشم و حتی پاها در این دسته از بیماران بیشتر است. نتایج پژوهش فوق در نشست سالانه انجمن متخصصان غدد درون ریز در اورلاندو ارائه شد.
