ایمپلنت دندان به عنوان یکی از موثرترین و مطمئن ترین روش های جایگزینی دندان های از دست رفته شناخته می شود. این روش درمانی با استفاده از پیچ های فلزی که به طور مستقیم در استخوان فک جایگذاری می شوند، امکان بازسازی دندان های مفقود را فراهم می آورد. با این وجود، در صورت عدم مراقبت صحیح و به موقع از ایمپلنت، احتمال بروز مشکلاتی همچون پری-ایمپلنتیت (التهاب اطراف ایمپلنت) یا ایمپلنتایتیس (عفونت ایمپلنت) افزایش می یابد. بنابراین توجه به بهداشت دهان و دندان و انجام معاینات دوره ای برای شناسایی و درمان به موقع این گونه عوارض، امری ضروری است.
ایمپلنت دندان یک روش زیبایی و یک راه حل بسیار موثر برای جایگزین کردن دندان از دست رفته است، اما ممکن است مشکلاتی مانند پری ایمپلنت یا ایمپلنتایتیس را نیز به همراه داشته باشد. پری ایمپلنت یا ایمپلنتایتیس به معنای التهاب و عفونت اطراف ایمپلنت دندان است که می تواند علائمی مانند درد، تورم، خونریزی و عفونت را ایجاد کند. این مشکل می تواند به دلایل مختلفی مانند بهداشت ضعیف دهان و دندان، سیگار کشیدن، بیماری های زمینه ای و عدم رعایت دستورات پزشک پس از جراحی ایمپلنت ایجاد شود. درمان پری ایمپلنت یا ایمپلنتایتیس می تواند شامل تمیز کردن محل ایمپلنت، استفاده از داروهای ضد التهاب و ضد عفونی و در موارد شدید، جراحی برای برداشتن ایمپلنت باشد. با رعایت بهداشت دهان و دندان و پیگیری دستورات پزشک می توان از بروز این مشکلات پیشگیری کرد.
در این وضعیت یک نوع التهاب در بافت های نرم و سخت اطراف ایمپلنت ظاهر می شود که بافت نگهدارنده استخوان را درگیر می کند و باعث یک تخریب پیش روی کننده از ساختار استخوان می شود که مسئول نگهداشتن ایمپلنت سر جای خودش است.
در این قسمت از بهداشت و سلامت دهان و دندان نمناک در مورد علل و علائم این مشکل با شما صحبت می کنیم. همچنین به شما خواهیم گفت که چگونه این وضعیت را درمان کنید.
از دست دادن استخوان اطراف ایمپلنت که ممکن است به دلایل مختلفی اتفاق بیفتد. همچنین دو علت اتیولوژیکال برای پری ایمپلنت وجود دارد:
همان طور که بالاتر هم اشاره کردیم، پری ایمپلنت یا ایمپلنتایتیس بر اثر تجمع باکتریایی اتفاق می افتد. عوامل دیگری هم هستند که می توانند عامل این بیماری باشند:
- عادات بهداشتی بیمار و وضعیت های ژنتیکی یا وجود هر گونه مشکل می تواند عامل ایجاد این وضعیت باشد.
دندانپزشک حتماً قبل از ایمپلنت باید شرایط را بررسی کند. تشخیص دقیق و ارزیابی استخوان و لثه قبل از انجام کار در جلوگیری از آن بسیار اهمیت دارد.
بعضی از عوامل خطر برای پری ایمپلنت یا ایمپلنتایتیس شامل موارد زیر است:
علائم این وضعیت شبیه بیماری پریودنتال در دندان طبیعی است. همانطور که بالاتر هم گفتیم مربوط به التهاب بافت هایی می شود که روی ایمپلنت قرار گرفته اند.
معمولاً یک پلاک باکتریایی و یا تارتار و یا افزایش سایز یا قرمز شدن غشای مخاطی در اطراف ایمپلنت باعث ایجاد این وضعیت می گردد. علاوه بر آن ممکن است خونریزی هم حین مسواک زدن، مالیدن دندان یا در طول انجام کار در این ناحیه به وجود بیاید.
گاهی اوقات جراحت یا چرک هم در این قسمت ایجاد می شود، مخصوصاً اگر حفره ایجاد شده بیشتر از 6 میلیمتر باشد.
ممکن است رادیوگرافی مشکل دار شدن بافت استخوانی را نشان دهد. در حقیقت ایمپلنت می تواند نشان دهنده پیشرفت این وضعیت باشد. علاوه بر آن این وضعیت معمولاً درد به همراه ندارد اما بعضی از بیماران ممکن است هنگام جویدن ، ناراحتی هایی را احساس کنند.
فردی که این وضعیت را داشته باشد، باید سریعاً به دندانپزشک مراجعه کند. هر چقدر که زودتر این وضعیت را پیگیری کند ، نتیجه بهتری خواهد داشت.
چکاپ های منظم بعد از انجام ایمپلنت هم اهمیت بسیار زیادی دارد زیرا افراد کمی خودشان متوجه این وضعیت می شوند بنابراین چکاپ می تواند در تشخیص زود هنگام موثر باشد.
همانطور که بالاتر هم اشاره کردیم چکاپ های منظم و مراجعه به دندانپزشک می تواند در ارزیابی شرایط بافت اطراف ایمپلنت و سطح پلاک دندانی در دهان موثر باشد بنابراین آن ها می توانند از پیشرفت این وضعیت در سریع ترین زمان ممکن جلوگیری کنند.
در فرآیند تشخیصی روی شناسایی تغییرات در بافت نرم و در استخوان اطراف ایمپلنت تمرکز می کند. آزمایش های کلینیکی و اندازه گیری عمق حفره ایجاد شده برای ایمپلنت می تواند هر گونه التهاب، خونریزی، چرک و حرکت ایمپلنت را تشخیص دهد.
رادیوگرافی هم یک اقدام ضروری محسوب می شود، زیرا به شما اجازه می دهد که بتوانید تراکم استخوانی را آنالیز کنید.
درمان این وضعیت مربوط به کنترل عفونت برای متوقف کردن آسیب دیدگی ها و از دست رفتن استخوان است. دندانپزشک می تواند موثرترین گزینه درمانی را وابسته به شدت این وضعیت برای شما پیدا کند.
همچنین ممکن است برای درمان عفونت آنتی بیوتیک تجویز کند که ممکن است خوراکی یا موضعی باشد.
گاهی اوقات یک دستگاهی را در حفره دهانی قرار می دهند که عفونت ها را بیرون بکشد و علاوه بر آن ممکن است بافت لثه را به صورت دستی؛ تا حدی جدا کنند تا التهاب را از بین ببرد و ریکاوری را سرعت ببخشد.
گاهی اوقات در صورتی که این وضعیت باعث تخریب استخوان شده باشد ، جراحی هم انجام می دهند که انواع مختلفی وجود دارد که شما می توانید بر اساس نیازتان و تشخیص پزشک از آن ها استفاده کنید.
در جراحی تا خوردگی را باز می کنند تا بافت آسیب دیده را بردارند و آن ناحیه را تمیز و ضد عفونی کنند. معمولاً در این جراحی ویژگی های استخوان و بافت نرم برای جلوگیری از تشکیل پلاک های جدید تغییر داده می شود.
در بعضی از پروسه ها هم ممکن است یک جابجایی در غشاها صورت بگیرد تا ریکاوری استخوان از دست رفته انجام شود.
علاوه بر همه این اقدامات ، بهداشت دهانی فرد هم باید ارتقا پیدا کند و در نتیجه پزشک دستورالعمل هایی را برای کنترل تمیزی دندان می دهد.
متخصص هم ممکن است استفاده از شوینده های ضدعفونی کننده را پیشنهاد کند تا احتمال تشکیل باکتری کمتر باشد . فقط دندان پزشک متخصص می تواند تشخیص دهد که کدام درمان برای شما بهتر جواب می دهد.
